In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. E52 bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.
Naam: Karisa Widyadari
Land van herkomst: Indonesië
Werk: PDEng Industrial Engineering aan de Technische Universiteit Eindhoven
Wanneer we Karisa ontmoeten bij Coffeelab, een van haar favoriete plekken in de stad, is ze net terug van zes maanden in Zweden voor haar werk. Ze zit in haar tweede en tevens laatste jaar van haar PDEng, de meer praktische vorm van een PhD-traject. “Ik besefte Eindhoven best wel miste toen ik Zweden was,” begint Karisa haar verhaal, “Eindhoven is zo’n energieke stad. Ik houd ervan om veel verschillende dingen te doen, zoals zingen en optreden, en hier kan ik dat doen. In Zweden woonde ik in Borås en moest ik naar Göteborg voor verschillende activiteiten. Hier in Eindhoven heb ik alles binnen handbereik.”
“Voordat ik naar Eindhoven kwam, heb ik twee jaar Applied Mathematics in Enschede gestudeerd. Ik kreeg de kans om mijn academische carrière in Eindhoven voort te zetten en pakte die kans. Voordat ik naar Nederland kwam, raadde mijn bachelor-mentor in Indonesië Eindhoven al aan. En tijdens mijn verblijf in Enschede sprak ik met mensen die ik kende van het orkest waar ik in Indonesië in speelde in Eindhoven af. Dus toen ik aan de TU/e kon beginnen, viel alles op zijn plek. Dit was de juiste richting voor mij. Het voelde goed. Toch waren de eerste paar maanden moeilijk. Ik moest opnieuw beginnen. Ik maakte me zorgen over het maken van nieuwe vrienden, maar achteraf was het helemaal niet nodig om me daar druk over te maken. Er zijn veel geweldige initiatieven die je kunt bezoeken om een sociaal leven te bouwen in deze stad.”
“In het begin bezocht ik de Hub for Expats veel om mede-expats te ontmoeten”Karisa Widyadari, PDEng Industrial Engineering
“In het begin bezocht ik de Hub for Expats veel om mede-expats te ontmoeten. De Hub heeft ook veel clubs, dus er is altijd iets te doen dat je leuk vindt. Ik heb daar veel vrienden van allerlei nationaliteiten ontmoet. Tijdens mijn eerste jaar vroeg ik me ook af welke plek ik tijdens mijn zes maanden durende project zou krijgen toegewezen tijdens mijn PDEng. De kans in Zweden kwam voorbij, ik besloot te gaan, maar ook dat gevoel van weer opnieuw ergens starten was er weer. Ik voel me thuis in Nederland, ook vanwege de grote Indonesische gemeenschap en al mijn internationale vrienden. In het bedrijf van mijn project in Zweden waren niet veel internationale collega’s. Ik begon Eindhoven steeds meer te waarderen. Nu zou ik graag in Eindhoven blijven nadat ik mijn PDEng heb voltooid.”
Karisa wil dit artikel gebruiken om haar familie en vrienden te laten zien hoe haar leven eruit ziet in Eindhoven. “Veel mensen kennen de universiteit en de technologiebedrijven, maar er is meer in deze stad. Ik ben zo enthousiast over het leven in deze bruisende stad. Toen ik enkele vrienden rondleidde, voelde ik me echt een local. Internationale studenten zitten vaak in een parallelle bubbel, alleen gericht op hun studie. Maar studeren in het buitenland zou ook iets extra’s moeten geven: zoals meer over jezelf leren door andere culturen te leren kennen. Ik had de comfortabele route kunnen nemen door alleen met andere Indonesische mensen om te gaan, maar wat heeft het dan voor zin om in het buitenland te studeren?”
Zie je ook aspecten die kunnen worden verbeterd? “Eindhoven is een zeer productieve stad, maar ik denk dat mensen soms een stap terug moeten doen en om een bepaald moment in zich opnemen. De mentaliteit hier is niet zeuren, maar doorgaan en hard werken. Maar ik merk dat mensen niet de tijd nemen om naast werk contact te leggen met mensen. Ze zijn aardig, maar houden vaak afstand. In Indonesië staan we dichter bij de mensen in hun omgeving. Een leuk voorbeeld is de studiegroep waar ik in zat met twee Nederlandse studenten. Na een paar maanden voelde ik me nog steeds niet op mijn gemak. Het contact bleef oppervlakkig. Ik wilde niet te direct zijn en ze afschrikken. Maar nadat ik meer open was, openden ze zich ook voor mij. Ik denk dat ze gewoon voorzichtig met mij waren. We zijn nog steeds vrienden en ik was erg trots om hen rond te leiden in Eindhoven.”
Lees hier alle verhalen in deze serie.
Fotografie: Diewke van den Heuvel
